Sessiz Çığlık...

Bir film düşünün... Sinemanın olağan işlevinden çok daha farklı bir film... Çoğu zaman filmler insanları rahatlatmak, gerçek hayatın stresinden uzaklaştırmak ve azda olsa gülümsetmek için yapılır değil mi? Bazı filmlerde vardır ki bunun tam tersi bir amaca sahiptir. Aslında bilipte unuttuğumuz bazı gerçekleri bütün netliği ve ayrıntısıyla hatırlatır izleyicisine... Veya görmezden gelmeye çalıştığımız o gerçekleri, ne yapıp edip gözümüze gözümüze sokuverir adeta...

Size şimdi anlatacağım bu film tamda ikinci tür filmler arasına giriyor. Bu, sağır ve dilsiz çocukların dünyaya bazı gerçekleri haykırmaya çalıştığını, ama bir türlü seslerini duyuramadığını anlatan bir film... Kendi seslerini, hıçkırıklarını, ağlayışlarını bile duyamayan, başlarına gelen hiçbir şeyi dile getiremeyen çocukların, sessiz çığlıklarına şahit olmamızı isteyen bir film... Engelin ve özrün aslında bedende değilde beyinde olduğunu ispatlayan bir film...
Daha adını gördüğünüzde bile az çok anlayabiliyorsunuz filmin derinliğini. Hiç gösterişli değil aslında, tek kelime, çok sade... Silenced yani "Sessizlik".

Bir engeli oldumu kendini eksik hisseder insan... 

2011 yapımı olan bu film birbirine paralel giden iki farklı kişinin görüntüleriyle başlıyor. Daha o sahnede bile geriliyorsunuz, sessizce ve merakla ne olacağını beklemeye başlıyorsunuz...
Genç öğretmen Kang In Ho'nun (Gong Yoo) yatılı engelliler okulunda öğretmenlik yapmak üzere gitmesiyle başlıyor her şey. İlk başta ortam gayet olağan ve normal görünüyor. Öğretmenler normal, müdür bey ve ikizi çok iyi, Kang In Ho'ya her konuda yardımcı oluyorlar. Öğrenciler her gün normal bir şekilde derslerine girip çıkıyorlar...

Kang In Ho'nun gecenin bir vakti koridorda dolanırken duyduğu tuhaf sesler ve çığlıklarla normal giden günleri değişiveriyor bir anda... Ve zamanla fark ediyor ki; okul ve içinde yaşananlar hiçte düşündüğü gibi değil...

Genç öğretmen, o günden sonra sadece, çocukları anlamak ve sorunlarını çözmek için çaba gösteriyor. Ne kadar zor bir işin altına girdiğini farkettiğinde artık dönüşü olmayan bir yolda olduğunu görüyor ve her şeyini ortaya koyarak gerçekleri ortaya çıkarmak için çabalıyor. Hatta bu uğurda annesini bile karşısına alıyor. Bu işten vazgeçip kendi öz kızıyla ilgilenmesini isteyen annesine mahkeme girişinde verdiği cevap sanırım bahsettiğim şeyi açıklayacaktır:

 

"Bu çocuğun başına o olay gelirken ordaydım. Ama hiçbir şey yapamadım. Şimdi onun elini bırakırsam, kendi kızıma iyi bir baba olabileceğimi sanmıyorum."  

Gerçek bir hikayeden uyarlanan ve başrolünde Gong Yoo'yu izlediğimiz filmin yönetmen koltuğunda Hwang Dong-Hyuk'u görüyoruz. Gong Yoo, rolünü o kadar benimsemiş ve yaptığı işe o kadar inanmış ki, ben film boyunca o kişinin Gong Yoo olduğunu unuttum ve izlediğim kişi, sadece çocuklar için canını dişine takan, onları anlamak ve söylediklerini anlatabilmek için elinden gelen herşeyi yapan Kang In Ho'ydu...

"Mücadele etmemizin sebebi dünyayı değiştirmek değil, dünyanın bizi değiştirmesine izin vermemek..." 

Çocuklar ise bambaşka dünya... İzlerken gerçekten engelli olduklarını düşünmenize neden oluyorlar... Birde onlara bu yolculukta yardımcı olan genç bayan Yoo Jin var ki, ona da Jung Yu-Mi hayat veriyor. 

 

"Eskiden anne babamla sahile gelirdim. Sağır olmadan önce... O zamanlar dalgaların kıyıya vurma sesini duyardım. Ama şimdi çok sessiz...
Dünyadaki en iyi ve en güzel şeyler görülemez hatta dokunulamaz bile, kalpten hissedilmeleri gerekir. Bu Helen Keller'ın bir sözü ve benim en sevdiğim söz."

Çarpıcı ve hiç beklenmeyen final sahnesi, muhteşem oyunculukları, birbirinden sürükleyici, özellikle mahkeme sahneleri, gerçekleri hiç çekinmeden bütün sertliğiyle yüzünüze vuran, anlatmak istediği can yakan konusuyla "Sessizlik" mutlaka her insanın izlemesi gereken bir film...

Hani bir söz vardır ya: "Gerçekler acıdır" diye... Film bittiğinde içimden sadece şunu söyleyebildim: "Biliyoruz gerçekler acıdır da, keşke bu kadar da acı olmasaydı..."